Ustanowienie sakramentu namaszczenia chorych
O ustanowieniu sakramentu namaszczenie chorych przez Chrystusa dowiadujemy się ze słów św. Jakuba Apostoła: „Choruje kto wśród was? Niech wezwie kapłanów Kościoła, i niechaj się nad nim modlą, namaszczając go Olejem w Imię Pańskie. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).
Namaszczenie chorych “nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości” (KKK 1514).
Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed trudną operacją. Odnosi się to także do osób starszych, u których pogłębia się słabość (KKK 1515).
Przyjmuje się, że sakrament ten można udzielić każdemu wiernemu cierpiącemu na chorobę przewlekłą.
Często mocą mocą sakramentu i modlitwy chorzy odzyskują łaskę zdrowia.
Dobrze, jeśli przy chorym zbierają się domownicy i rodzina.
Obrzęd sakramentu Namaszczenia Chorych zawiera:
– pojednanie się z Bogiem (dobrze, jeśli chory jest świadomy i może komunikować się z otoczeniem)
– komunia święta, jeśli choroba na to pozwala (jeśli nie, komunię świętą udziela się osobom bliskim)
– namaszczenie olejem (kapłan namaszcza czoło i dłonie chorego od strony wewnętrznej)